υπερκυριαρχία

η, Ν

βιολ. κατάσταση κατά την οποία το ετερόζυγο άτομο φανερώνει μια πιο ακραία εκδήλωση τού χαρακτηριστικού, συνήθως, καταλληλότητας από ό,τι καθένα από τα ομόζυγα άτομα.

[ΕΤΥΜΟΛ. Απόδοση στην ελλ. ξεν. επιστημον. όρου, πρβλ. αγγλ. overdominance].